Rozdział 12 „Nie jest łatwo przestać kochać” część 2.

Hej

Wiem, wiem… Znów czekaliście na ten rozdział stanowczo za długo.

Naprawdę bardzo Was za to przepraszam.

Co do samej notki, to mam nadzieję, że Wam się spodoba, no i że nie opuścicie mnie, ponieważ nowy post pojawi się dopiero pod koniec sierpnia. Dlaczego? Już tłumaczę. Niedługo wyjeżdżam, potem wracam na niecały tydzień (nie sądzę, żebym w tym czasie zdążyła skończyć nowy rozdział), a potem znów wyjeżdżam. Liczę na to, że mi wybaczycie ;)

Oczywiście znów nie zdążyłam podesłać tego rozdziału becie, więc przecinki robią co chcą. 

Wszystkie wypowiedzi bohaterów, które znajdują się w cudzysłowie, to cytaty z piątej części Harry’ego.

Miłego czytania

Leviosa.

 

Rozdział 12 „Nie jest łatwo przestać kochać” część 2.

Pogoda panująca na ulicy Śmiertelnego Nokturnu zupełnie nie pasowała do charakteru mającej się tam odbyć rozmowy. Świeciło słońce, a jego promienie z radością zaglądały przez szyby do wnętrz brzydkich, obskurnych, podejrzanie wyglądających sklepików, których szyldy oferowały bardzo dużo rozmaitości. Brudne, zakurzone wystawy ukazywały wiele przedmiotów wątpliwego pochodzenia. Nieduży bar, znajdujący się w centralnym punkcie Śmiertelnego Nokturnu, niczym się nie wyróżniał. Pasował do otoczenia idealnie. Te same ciemne cegły, ta sama odpychająca aura. Nieprzyjemne wnętrze i nieprzyjemne towarzystwo.

Lucjusz Malfoy siedział w głębi pomieszczenia, popijając Ognistą Whisky ze świeżo wyczyszczonej szklanki. Nie znosił miejsc takich, jak to. Obrzydliwie biednych i zaniedbanych. Kiedy kelnerka- zrzędliwa, stara czarownica przyniosła mu butelkę i naczynie, obie te rzeczy wyglądały jakby przeleżały sto lat w piwnicy. Lucjusz nie cierpiał bałaganu i dlatego, nim upił pierwszy łyk palącego trunku, władczym gestem (świadczącym o tym, że jest on kimś znacznie lepszym od niej) przywołał do siebie kobietę i kazał jej wyczyścić szklankę. 

Spojrzał na nieduży, staroświecki, srebrny zegarek kieszonkowy, wiszący na łańcuszku z tego samego tworzywa, który zawsze miał przy sobie. Przedmiot ten od pokoleń należał do jego rodziny. Na środku jego przedniej ścianki (która po wciśnięciu znajdującego się na górze przycisku odskakiwała, ukazując tarczę) pyszniła się ozdobna litera „M”, przypominająca inicjał*, na którym kwiatowe wzory mieszały się z sylwetkami węży. Małe wskazówki wskazywały punkt piętnastą trzydzieści. W każdej chwili mógł się pojawić jego rozmówca. Usłyszał odgłos zatrzaskiwanych drzwi. Przez chwilę na jego szklance zatańczyły zbłąkane promienie słońca. Przybysz rozejrzał się po pomieszczeniu, po czym dostrzegł jasnowłosego mężczyznę i skierował się w jego stronę. Zdjął płaszcz i usiadł naprzeciwko Malfoy’a.
    -Witaj- powiedział, po czym skinął mu lekko głową. Lucjusz odpowiedział tym samym. Orion Black przyglądał mu się chwilę, a następnie złożył zamówienie u ponurej kelnerki. Odezwał się ponownie dopiero gdy wypił pół kufla Kremowego Piwa.
    -O co chodzi?- zapytał Black.
Nim Lucjusz otworzył usta, zastanowił się chwilę od czego zacząć.
    -Mam dla ciebie pewną propozycję. Z góry powiem, że jest ona dosyć atrakcyjna i wręcz nie wypada odmówić…
Orionowi nie spodobał się ostrzegawczy ton Malfoy’a, ale w ostatniej chwili powstrzymał się od zmiany wyrazu twarzy. Ostatecznie nie drgnęła mu nawet powieka. Pozostał jak wyrzeźbiona, wyzuta z emocji maska.
    -Jest pewien człowiek…- kontynuował powoli Lucjusz- Bardzo potężny człowiek. Zbiera siły. Ludzi. Chce żeby wszystkie rody o czystej krwi się zjednoczyły. On… Głosi ideologię, która odpowiada bardzo dużej grupie osób, a nawet jeśli tak nie jest to ma w zanadrzu argumenty, które przekonają nawet najbardziej opornych.
Black Senior był prawie pewien, że wie, o jakie środki chodzi Lucjuszowi. Przeczucie mówiło mu, że nie są to najprzyjemniejsze metody. Oczyma wyobraźni ujrzał zielone błyski i padające ciała.
    -Jaką ideologię?- zapytał.
    -Ideologię czystej krwi.
    -Po co ja w tym wszystkim?
Lucjusz Malfoy zastanowił się chwilę.
    -Chciałbym, żebyś dołączył do sprawy. Jestem pewien, że będziesz popierał działania tego człowieka. Znam cię nie od dziś. Jesteś osobą stanowczą i konkretną. Gardzisz szlamami i zdrajcami krwi... Dobrze wiesz jaką są zarazą. Zwłaszcza, że doświadczyłeś tego na własnej skórze- Malfoy przyjrzał mu się uważnie- Z tego co słyszałem twój najstarszy syn…
Orion poruszył się niespokojnie, a w jego oczach zagościły gniewne błyski. Nie lubił gdy ktoś podejmował ten temat. Była to bardzo delikatna sprawa. Syriusz Black, najstarszy z jego dwóch potomków, okazał się nic niewartym śmieciem.
    -Mam tylko jednego syna- powiedział gniewnie, dając tym samym swojemu rozmówcy znak, że ten temat uważa za zamknięty- Lepiej opowiedz mi coś o tym człowieku. Kim jest? Jak się nazywa? Jaki ma cel?
Białowłosy mężczyzna sięgnął za pazuchę i przez chwilę grzebał w wewnętrznej kieszeni płaszcza. Następnie wyciągnął z niej złożone kartki i położył je na stole.
    -Spójrz na to- powiedział- To wszystko jego dzieło… Tylko pamiętaj, te osoby to tylko środki, jakich musiał użyć, by móc rozpocząć działania. Nie myśl, że to, co on robi opiera się tylko na zabijaniu. By utrzymać ludzi w ryzach trzeba siać postrach albo sprawić, żeby cię podziwiali. On wie, że to pierwsze jest o wiele skuteczniejsze. Na razie pracuje w cieniu, ale gdy tylko zbierze ludzi, wyjdzie z ukrycia i świat pozna jego imię. Mówię ci Orionie, nadchodzą wielkie czasy dla czarodziei czystej krwi. Cały świat magii będzie wypowiadał jego imię z szacunkiem należnym wielkim ludziom. Ach, i jeszcze jedno: on nie zabija czarodziei z czystych rodów. Każda kropla krwi takiej jak nasza jest cenna. Przyjrzyj się uważnie. To szlamy i mugole- wskazał na teksty.
Leżące na stole pojedyncze strony z gazet krzyczały mocnymi nagłówkami: „Brutalne morderstwo”, „Czy mugole mają zacząć się bać?” i „Kolejne dwa zabójstwa w Londynie”. Każdy artykuł opatrzono zdjęciem okolicy, w której znaleziono ciała.
    -Wciąż nie odpowiedziałeś na moje pytanie. Jaki ma cel? Czego właściwie chce?- powiedział Black.
    -Cel ma tylko jeden i doprawdy jestem zdziwiony, że jeszcze na niego nie wpadłeś. Jak myślisz, do czego najczęściej dążą wielcy ludzie?
Orionowi nie podobał się ton wyższości w głosie białowłosego mężczyzny. Cała ta rozmowa zaczynała przybierać mało zachęcający obrót. Malfoy, ten ponad dziesięć lat młodszy młokos, przemawiał do niego jak do głupca. Black przybrał groźny wyraz twarzy i prawie natychmiast osiągnął zamierzony skutek. Lucjusz dodał pośpiesznie:
    -Dąży do władzy. Chce przejąć ministerstwo magii i wprowadzić nowe rządy. Zapewniam cię, że ma w zanadrzu dużo nowych reform, które sprawią, że nareszcie zapanuje porządek.
Orion podsumował zebrane informacje. Mężczyzna jest groźny i nie wacha się użyć ostatecznych rozwiązań. Gardzi mugolami i szlamami. Ma duże plany i będzie do nich dążył. Zbiera ludzi… Black nie był przekonany, czy chce się w to otwarcie pakować. Choć sam przed sobą się do tego nie przyznawał, był tchórzem. Lękał się o własne życie i był gotów na bardzo wiele, by je chronić. Z tego, co zdążył zauważyć sprawa jest poważna i zaangażowanie się w nią otwarcie może mieć nieodwracalne skutki. Tak… Mimo tego, że już teraz (nim wypadki zaczęły przybierać właściwy obrót) popiera działania tego człowieka. Jednak na razie będzie się trzymał z boku.
Lucjusz musiał najwyraźniej dostrzec na jego twarzy jakieś wahanie, gdyż odezwał się ponownie:
    -Rozejrzyj się. Co widzisz?
Zrobił pauzę, dając mu chwilę na rozejrzenie, ale po krótkiej chwili podjął przerwaną wypowiedź, nie czekając na spostrzeżenia Oriona.
    -Szlamy Black, szlamy. Są wszędzie i rozprzestrzeniają się jak plaga. Ile razy szedłeś do Ministerstwa i mijałeś na korytarzach zdrajców krwi i mugolaków? Nie drażni cię to, że bardzo często zajmują tak ważne stanowiska? On…Nie wymaga wiele. Wystarczy, że wstąpisz do szeregów jego sług, a hojnie cię wynagrodzi.
Sługa… To takie koszmarne słowo- pomyślał Orion. Poniżające słowo. Służą skrzaty domowe, a dawniej również niżsi rangą, nic nie warci, biedni czarodzieje z „brudnych” rodów. On, Orion Black Senior, członek jednej z potężniejszych rodzin magicznych, w której od pokoleń nie było ani kropli nieczystej krwi, nie będzie niczyim sługą. Wiedział już wszystko, czego potrzebował, ale zdobył się na jeszcze jedno pytanie:
    -Jak ma na imię ten człowiek?
Lucjusz nabrał powietrza i cicho, niemal z czcią powiedział:
    -Każe się nazywać Lordem Voldemortem.
Orion dopił swoje Kremowe Piwo i wstał od stołu.
    -Przemyślę twoją propozycję- oznajmił dostojnie i z wyższością, po czym ruszył w kierunku wyjścia z baru.
 

***

Popołudniowe słońce grzało przyjemnie siedzących na szkolnych błoniach uczniów. Rozejrzała się dookoła siebie.

Lekki wietrzyk muskał drzewa i marszczył taflę jeziora, nad którym władczo królował Hogwart.
Zewsząd dobiegały ją strzępy rozmów. Spojrzała w niebo, wystawiając twarz do słońca. Stała tak przez chwilę, po czym ruszyła w stronę wody. Jakiś wewnętrzny głosik podpowiadał jej, że powinna się tam znaleźć.
Była już blisko. Słyszała delikatny szum fal rozbijających się o brzeg, a pod stopami czuła piasek. Dopiero teraz zorientowała się, że nie ma butów.

Nagle, tuż obok niej rozległ się czyjś chichot. Chciała szybko odwrócić głowę w tamtą stronę, ale jej ruchy wydawały się być spowolnione. Nad brzegiem jeziora, mocząc nogi w przyjemnie chłodnej wodzie, siedziały Dorcas Meadowes, Emiy Titch, Helen Georg (wysoka Gryfonka z tego samego roku co one) i… Lily Evans… Jak gdyby nigdy nic na piasku siedziała Lily Evans. D r u g a Lily Evans… Miała takie same gęste, rude włosy, taki sam nos usiany piegami i takie same zielone oczy! Nie było mowy o pomyłce.

Gdzie ja jestem?- pomyślała bosa Lily, po czym zrobiła pierwszą rzecz, jaka jej przeszła do głowy. Podeszła bliżej i złapała Dorcas za ramię. Nic się nie stało. Jej dłoń przeleciała przez ciało Czarnej, jakby ta była duchem. Spróbowała inaczej.

    -Meadowes!- zawołała, stając jej tuż przed twarzą.

Gryfonka nie zwróciła na nią najmniejszej uwagi, a na domiar złego patrzyła p r z e z nią na coś, co znajdowało się za Lily.

Ona mnie nie widzi- dotarło do Rudej. Dla pewności spróbowała jeszcze z kimś innym. To samo. Jakby nagle stała się powietrzem.

Powoli, z lekkim opóźnieniem dotarło do niej dlaczego. To sen. Z całą pewnością to tylko sen, a na dodatek najwyraźniej połączony ze wspomnieniem. Zapewne dlatego, odkąd się tu znalazła nie chciało jej opuścić uczucie déjà vu.

   -Lily, patrz kto tu idzie- usłyszała głos Dorcas.

Odwróciła się odruchowo, ale to nie do niej była skierowana ta wypowiedź. Druga Evans wykonała polecenie Czarnej i spojrzała w kierunku, który ta wskazywała. Udeptaną przez setki chodzących tędy uczniów ścieżką szedł Severus Snape. Pod pachą trzymał jakąś grubą książkę i kierował się w stronę jednego z rosnących nieopodal buków. Usiadł pod nim i zabrał się do czytania. W skupieniu przeglądał karty tomiszcza. Lily ze snu patrzyła za nim jeszcze chwilę, po czym wróciła do rozmowy z koleżankami. Nie minęło pięć minut, a rozległ się czyjś krzyk:

    -W porządku, Smarkerusie?!- nie musiała się oglądać. Chociaż zdecydowanie częściej wypowiadał on kwestie typu „Umów się ze mną Evans” czy „Kocham cię Evans” ten głos poznałaby wszędzie. Bezwiednie zmrużyła oczy i tym razem odwróciła się dosyć szybko. James Potter mierzył różdżką w stronę Severusa. Syriusz Black stał tuż obok, Peter Pettigrew przyglądał się obu chłopcom w niemym zachwycie, a Remus Lupin siedział pod drzewem i „gapił się w książkę, choć oczy mu się nie poruszały, a między brwiami pojawiła się mała zmarszczka„.**

Chciała patrzeć na całą tą akcję dalej, ale z racji tego, że było to jej wspomnienie nie mogła. Nikt nie może sobie przypomnieć czegoś, czego nie widział, a ona pamiętała, że uparcie ignorowała całe zajście, dopóki James nie zaczął „przeczyszczać” ust Snape’a. Stała w miejscu, podrygując nerwowo i czekała, aż padną odpowiednie słowa i Senna Lily odwróci się wreszcie w stronę zbiegowiska. Wreszcie rozległ się donośny krzyk:

    -Chłoszczyść.

Chciała spojrzeć w stronę, z której dochodził głos, ale znów nie udało jej się tego zrobić dostatecznie szybko. Poczuła się otępiała i zmęczona. W rezultacie, gdy jej się to udało Senna Lily przepychała się już przez zebrany dookoła chłopców tłumek.

    -„ZOSTAWCIE GO!- krzyknęła.

Wolna ręka Pottera powędrowała w stronę włosów i zmierzwiła je.

    -Co jest Evans?- zapytał James głosem, który stał się nagle uprzejmy, głębszy, jakby bardziej męski.

    -Zostawcie go- powtórzyła Lily. Patrzyła na Jamesa z odrazą- Co on wam zrobił?

    -No wiesz…- powiedział James powoli, jakby się zastanawiał- To raczej kwestia tego, że on istnieje, jeśli wiesz, co mam na myśli…”***

Rozległy się śmiechy. Najwyraźniej tłumek dobrze się bawił.

Biedny Severus- pomyślała Bosa Lily, ale o dziwo, jej współczucie było dziwnie przytłumione. Teraz wzrok wszystkich skupił się na tej parze.

Nagle poczuła, ze kręci jej się w głowie. W jednej chwili, zamiast stać pionowo, świat obrócił się o dziewięćdziesiąt stopni. Pod policzkiem poczuła przyjemnie chłodną ziemię. Minęło kilka sekund, zanim zorientowała się, co się stało. Chwiejąc się wstała. Świat dookoła niej zdawał się wirować. Wszystko było lekko rozmazane. Zupełnie, jakby ktoś potarł dłonią naszkicowany ołówkiem obrazek. Postacie dookoła niej miały gładkie, podobne do plam zrobionych akwarelą twarze, z czarnymi kołami zamiast oczu i poruszającymi się szparkami w miejscach, gdzie powinny znajdować się usta. Nim zaczęły do niej docierać jakiekolwiek dźwięki minęło kilka długich minut, a i te były dziwnie zniekształcone i na swój sposób rozmyte.

    -Cofnij to zaklęcie- usłyszała swój własny głos, ale dopiero po chwili zorientowała się, że to nie ona wypowiedziała te słowa.

Rozejrzała się do koła, mrugając zawzięcie oczami, by przywrócić światu kontury. Nic się nie stało. Z każdą chwilą zanikały kolejne kształty, sprawiając, że wszystko zaczynało przypominać obrazek namalowany przez małe, nie umiejące pewnie posługiwać się pędzlem dziecko. Na domiar złego poczuła się jeszcze bardziej otępiała i skołowana.

Co się ze mną dzieje?- pomyślała. Chciała się już obudzić. Ten sen przestawał jej się podobać.

    -„Nie potrzebuję pomocy tej małej, brudnej szlamy!”- mimo, że wciąż czuła się tak, jakby połknęła całą baterię środków uspokajających**** bez trudu rozpoznała ten głos.

James. Nazwał ją…

Jak on ją nazwał? Nie mogła sobie przypomnieć. Wysiliła umysł. Przecież słyszała jego głos raptem kilka sekund temu! Zaczęło jej szumieć w uszach.

Szlammmmm… Mmmm…

Miała poważne trudności ze skupieniem się na czymkolwiek.

Szlam… Szszszlaaaam… Szlama?

Chyba jakoś tak…

Złapała się za czoło, gdyż nagle, bez żadnej zapowiedzi zaatakował ją ból głowy.

Przez otaczający ją szum przebił się jej własny głos.

Nie, nie mój głos… Tej drugiej mnie…- pomyślała. 

    -„Targasz sobie włosy, żeby wyglądać tak, jakbyś dopiero co zsiadł z miotły, popisujesz się tym głupim zniczem, chodzisz po korytarzach i miotasz zaklęcia na każdego, kto cię uraził, żeby pokazać, co potrafisz… Dziwię się, ze twoja miotła może w ogóle wystartować z tobą i z twoim wielkim, napuszonym łbem. MDLI mnie na twój widok.”

Jakaś postać, przypuszczalnie Senna Lily odłączyła się od tłumu i ruszyła w stronę zamku. James coś za nią krzyczał, ale nie była w stanie zrozumieć z jego bełkotu ani słowa.

Świat zamigotał kilka razy. Poczuła orzeźwiający podmuch powietrza na twarzy, a jednocześnie zakłuło ją serce. Dotknęła miejsca, które ją bolało, ale nim zdążyła wziąć oddech poczuła się tak, jakby coś gryzło ją w brzuch od środka. Objęła się obiema rękami w pasie i lekko ścisnęła.

Coś kanciastego wbiło jej się w dłoń. Zaskoczona kolejnym bolącym miejscem dopiero po chwili zorientowała się, że w rękę kłuje ją coś, co ma w kieszeni. Ostrożnie wsunęła dwa palce do środka i wyciągnęła przedmiot. Była to zwykła, niczym nie wyróżniająca się koperta. Znów zawiał wiatr, sprawiając, że poczuła się trochę bardziej trzeźwo. O dziwo, choć wszystko dookoła nadal było zamazane, kopertę widziała bardzo wyraźnie.

Odwróciła ja na drugą stronę.

Znajdował się tam adres jej rodzinnego domu.

Otworzyła ją. W środku znajdował się równo złożony list, a na papierze widniało jej pismo…

Już po pierwszych słowach odkryła dlaczego. Był to ten sam list, który nie tak dawno wysłała do Petuni, a który ta odesłała.

Chociaż wiedziała, co się w nim znajdowało, po raz tysięczny przeskanowała oczami tekst.

Jeden fragment przykuł jej uwagę na dłużej. Dziwne, nie pamiętała, żeby to pisała…

„Wiem, że nigdy nie lubiłaś Severusa i pewnie Cię to ucieszy, że już się nie przyjaźnimy. Zniszczył naszą relację, przez jedno głupie słowo. Nazwał mnie Szlamą. Już tłumaczę, co to znaczy. Określa się tak czarodziei z mugolskich rodzin, z takich jak nasza. Brudna krew, szlamowata, zanieczyszczona. To najgorsza obelga, jaką mógł wymyślić !”

Coś jej się nie zgadzało… Przecież to James nazwał ją szlamą… No i skąd ten list? Była pewna, że na początku tego koszmarnego snu go nie miała. Nagle w jej umyśle nieśmiało zakiełkował z pozoru absurdalny pomysł.

A co jeżeli Severus ją okłamał?

Kłucie w sercu się nasiliło.

Przecież to niemożliwe… On ja kochał. Widziała to…

A jednak ten absurdalny pomysł, jakoby Snape miał ją okłamać nie chciał jej opuścić. Ziarno zostało zasiane, a plon powoli wschodził.

Potworny ból zaatakował jej czaszkę. Dziesiątki małych, rozżarzonych, ostrych igieł wbiło jej się w mózg.

Krzyknęła.

Znów nie była w stanie myśleć, chociaż tym razem nie czuła się otępiała.

Upadła na ziemię.

Tłumek już dawno się rozszedł.

Z oczu trysnęły jej łzy. Mimo woli płakała jak małe dziecko. Płakała z bólu…

Błagam, błagam…- myślała- niech to się już skończy. Chcę się obudzić…

Zamknęła oczy.

Pod powiekami wciąż widziała ten jeden fragment listu, a w uszach słyszała swój własny, odczytujący go głos.

Ból nasilił się jeszcze bardziej i już nie była w stanie wytrzymać.

Zemdlała.

Obudziła się gwałtownie łapiąc powietrze, po czym pobiegła do łazienki i zwymiotowała. Przemyła twarz zimną wodą i spojrzała na siebie w lustrze. Była blada i miała zapuchnięte oczy. Najwyraźniej płakała przez sen. Wzięła kilka głębokich wdechów.

Gdy wracała do łóżka wciąż czuła echo tamtego bólu, ale o dziwo jej głowa była przyjemnie lekka. Usiadła na parapecie i spojrzała za okno. Wciąż była noc. Granatowe niebo usiane było milionami piegów, a sierp księżyca zdawał się spoglądać na wszystko wokół z wyższością. 

Nie opuszczało jej wrażenie, że budząc się miała w głowie jakąś naprawdę ważną myśl... Zamknęła oczy i spróbowała się skupić. Zaledwie kilka sekund później owa myśl zwaliła się na nią z całą mocą, na jaką ja było stać

Severus Snape ją okłamał. Omamił. A co najgorsze spoił ją eliksirem miłosnym.

Przypominając sobie „wspaniałe” noce w skrytce za portretem Belledorta Ósmego zagotowała się ze złości.

Jak on śmiał?!

Wróciły do niej wszystkie wspomnienia. Przypomniała sobie tę noc, gdy Snape spoił ją Amortencją oraz wszystkie szczegóły wydarzeń znad jeziora i zrobiło jej się odrobinę głupio. Nakrzyczała na James’a bez powodu i uderzyła go, ale najgorsze było to, że odwróciła się od swojej najlepszej przyjaciółki. Rozpłakała się,

Łzy toczyły się po jej policzkach nie tylko dlatego, że była zła na siebie, ale również dlatego, że poczuła się zdradzona.

Mimo tego, że znajomość z Severusem była już definitywnie skończona, gdzieś w głębi serca wciąż głupio wierzyła, że ich relacje kiedyś się poprawią. Wciąż wierzyła, że mimo iż chłopak był, jaki był, nie musi go całkiem skreślać.

Najwyraźniej grubo się myliła.

Wzięła głęboki wdech.

Nie ma co się mazgaić- pomyślała.

Po pierwsze należało pogodzić się z Dorcas.

Po drugie rozmówić się z Severusem.

Po trzecie przeprosić James’a.

Wróciła do łóżka. Tej nocy już nic jej się nie śniło.

 

*Inicjał- ozdobna litera na początku strony/rozdziału.

** Cytat zaczerpnięty z piątej części Harry’ego Pottera pt.: „Harry Potter i Zakon Feniksa” (s. 710).

*** Kolejny cytat- 712 strona.

**** Po zażyciu niektórych środków uspokajających dopada człowieka uczucie otępienia. Dodatkowo, spowalniają one czas reakcji.