Rozdział 9 "Syriusz Holmes Black"

Hej

Naprawdę dawno nic nie wstawiałam. Po świętach, kiedy miałam dużo czasu złapał mnie leń i nic mi się nie chciało. Chyba musiałam trochę odpocząć, a że mi się długo schodzi z pisaniem nowego rozdziału, to pojawia się dopiero teraz.

Myślę, że jest ciekawszy od poprzedniego, ale nie mnie to oceniać. Następny, mam nadzieję, na początku marca, ale niczego nie obiecuję.
Mam „małe” zaległości na waszych blogach, ale postaram się je jak najszybciej nadrobić ;)

Czytam = komentuję. Nic tak nie pobudza weny, jak komentarz pod tekstem.

To chyba tyle, nie zanudzam Was więcej.

Leviosa.

 

 Rozdział 9 „Syriusz Holmes Black”

Gdy doleciała na miejsce, na dworze zapadał już zmrok. Przysiadła na latarni i złożyła obolałe skrzydła. Każdy mięsień dawał o sobie znać nawet przy najlżejszym ruchu, ale wiedziała, że za wszelką cenę musi dostarczyć list. Taka była jej rola w tym szarym świecie. Przechyliła lekko głowę, wpatrując się w domy naprzeciwko. Ciemne kamienice stały ciasno przy sobie, ściana w ścianę, cegła, w cegłę. We wszystkich oknach było widno. Jeszcze raz przypomniała sobie adres, pod który miała dostarczyć przesyłkę.

 

Grimmuald Place 12

Orion Black

 

Właśnie zastanawiała się którędy najlepiej będzie dostać się do środka, gdy przed drzwiami interesującego ją budynku zmaterializował się jakiś mężczyzna. Na powierzchnię jej myśli wypłynęły informacje o Grimmuald, które usłyszała w domu pana nim wyleciała.
Potężne zaklęcia, Black dba o prywatność, strzeże tajemnicy, sowa będzie widzieć budynek. Nie była pewna, co to oznacza. Dla niej liczyło się jedynie dostarczenie listu.
Ponownie rozłożyła skrzydła, łopocąc nimi dla utrzymania się w powietrzu, podleciała do wciąż stojącego na schodkach mężczyzny. Wzdrygnął się, gdy usiadła mu na ramieniu i wystawiła nóżkę z ciasno zwiniętym rulonikiem papieru.
 
Słyszał, jak podlatuje. Ile razy ma powtarzać wszystkim, żeby na adres domowy przysyłali patronusy?!
Gdy usiadła mu na ramieniu, nie mógł powstrzymać lekkiego dreszczu. Szybkim ruchem złapał ją za skrzydło i podstawił sobie pod nos. Skrzeknęła z bólu i próbowała go dziobnąć. Z kamienną twarzą zdjął z jej nóżki list i schował go do kieszeni płaszcza. Wyciągnął różdżkę. Był dzisiaj w fatalnym humorze, coś musiało mu go poprawić. Podrzucił zwierzę w powietrze i obserwował, jak rozpaczliwie próbuje rozpocząć lot. Wycelował.

Avada Kedavra.
Plask ciała o ziemię. Pióra pomiędzy krzewami bukszpanu.

 

Wszedł do domu, trzaskając drzwiami. W długim ciemnym holu dało się słyszeć narastający z każdą chwilą tupot bosych stóp. Po chwili z półmroku wyłoniło się jakieś stworzenie. Długi ryjek zamiótł podłogę w przesadnie służalczym geście. Pół sekundy później na jego małych łapach wylądował czarny płaszcz.
Mężczyzna bez słowa podziękowania wyminął domowego skrzata i skierował się do małego saloniku, który pełnił również funkcję jego gabinetu. W środku, z ciemności wyłaniały się zarysy różnych mebli. Ciemnozielony fotel stał przy oknie, a zaraz obok niego swoje miejsce zajmował stolik zawalony papierami i wysoka lampa z dużym kloszem. Na lewo od wejścia, w sąsiedztwie fotela, pysznił się sekretarzyk z ciemnego drewna. Przeciwległą ścianę zajmowały kanapa i komoda. Wnętrze ogromnego kominka było zimne i przypominało pusty oczodół.

    - Stworek! - ryknął.

Zmaterializowało się przed nim to samo stworzenie, co wcześniej.

    - Tak, najjaśniejszy…

    - Kominek - rzucił suche polecenie, nie dając mu skończyć.  

Gdy skrzat uporał się z zadaniem i po krótkim, acz wymownym: „wynocha” zniknął z pokoju, czarodziej zasiadł na fotelu i zapalił lampę. Wydobył z kieszeni rulonik i rozwinął go powoli. 

Orionie,

mam nadzieję, że znajdziesz chwilę i spotkamy się w przyszłym tygodniu. Mam do omówienia z tobą pewną sprawę. Środa, 15:30 na Nokturnie.

L.M.

 

Charakterystyczne, ozdobne pismo i fakt, że atrament zaczął znikać po przeczytaniu treści listu, sprawił, iż Orion od razu rozszyfrował inicjały nadawcy.

Lucjusz Malfoy.

***

 Gdyby pogoda nad Hogwartem była zależna od humorów jej mieszkańców, to przez ten tydzień Wieżę Gryffindoru zakrywałyby czarne, burzowe chmury. Co prawda, tylko mała część uczniów tego domu miała odpowiadające opisowi pogody nastroje, ale to wystarczyłoby do spowodowania takich warunków atmosferycznych. Syriusz, Lily i James. Black miał rację, gdy doszedł do wniosku, że Filch da mu wyjątkowo wredne zadanie. Pierwszego dnia nie było jeszcze tak źle - zwyczajne czyszczenie pucharów - ale drugiego zaczął się prawdziwy koszmar. Nie wiadomo jak, anonimowy dowcipniś ze Slytherinu dowiedział się o Syriuszowym szlabanie. Konsekwencje były straszne. Nawet Huncwoci jeszcze nigdy nie wkopali nikogo aż tak. Jedno słowo: toalety.

Nie, nie, nie, czyszczenie ich szczoteczką do zębów byłoby zbyt proste. Black, dzięki jakiemuś Ślizgonowi przez prawie tydzień występował w roli hydraulika i szambiarza w łazience Jęczącej Marty. Powiedzieć, że był wściekły, to mało. Pluł jadem na każdego, kto odważył się do niego odezwać, i poprzysiągł zemstę.

James? Powód jest chyba dość oczywisty: Lily. Z dnia na dzień zachowywała się coraz dziwniej. Zdarzało się, że do pokoju wspólnego wchodziła pijana ze szczęścia. Miała huśtawki nastrojów, potrafiła w jednej chwili naprawdę skrajnie zmienić nastawienie. Nadal się do niego nie odzywała, ale do tego doszło jeszcze ignorowanie. Do tej pory chociaż patrzyła na niego pogardliwie. A teraz? Zdecydowanie wolał potępiające, ostre spojrzenie, niż brak jakiejkolwiek reakcji. Od rozmyślania nad tym, co jej się stało, zaczynała go boleć głowa. Była jak bomba zegarowa. Tik, tak, tik, tak… KABUM! Do szału doprowadziła go zwłaszcza nieśmiała sugestia Petera.

 

    - A może ona jest w ciąży?

Huncwoci, Dorcas i Emily siedzieli w dormitorium chłopców. James zakrztusił się gryzionym właśnie chipsem, Dorcas opluła Remusa sokiem.

    - C..co?! -wrzasnął Potter. - Zwariowałeś?

Peter wysunął przed siebie ręce w obronnym geście.

    - Tak tylko rzuciłem. No wiesz, huśtawki nastojów i w ogóle.

    - Wypluj to - rozkazał Rogacz.

Pettigrew splunął przez lewe ramię.

    - Jesteś obrzydliwy - stwierdziła Emily, patrząc ze wstrętem na jego ślinę.

    - Merlinie, jeśli ona naprawdę byłaby… - Jamesowi przez usta nie chciały przejść słowa „w ciąży”. - To… to chyba bym go zabił – powiedział, mając na myśli ewentualnego „sprawcę” tego koszmaru.

    - Błagam cię, nie snuj takich wizji - poprosiła Dorcas. - Ona nie jest głupia. To niemożliwe, więc nie ma co się przejmować. A ty, Peter, wiem, że nie powinnam ci tego zabraniać, bo to i tak rzadko się zdarza, ale przestań tyle myśleć - uchyliła się przed nadlatującą z jego strony poduszką.

Emily udowodniła Dorcas, że jest świetną towarzyszką. Do tej pory Meadowes trzymała się z Lily, a z Titch utrzymywała koleżeńskie, ale niezbyt „ciasne” stosunki. Były dobrymi znajomymi, które mieszkały razem, ale nie zwierzały się sobie ze wszystkiego.

Teraz Doras ze zdziwieniem odkryła, że Em dochowuje sekretów i potrafi słuchać. Z dnia na dzień stały się nierozłączne. Titch zapełniła puste miejsce w życiu Dor, które do tej pory zajmowała Evans.

Lily żyła od jednego spotkania z Severusem do drugiego. Dni upływały jej na czekaniu. Po raz pierwszy, odkąd poszła do szkoły, nie interesowały jej żadne lekcje. Wyraźnie opuszczała się w nauce. Jej notatki zawierały długie luki, przestała „zarabiać” punkty na lekcjach. Jednak, mimo całej miłości, jaką żywiła do Snape’a, czuła, że coś jest nie tak. W głębi serca coś ją kłuło. Jakaś niezidentyfikowana zadra. W tym przeczuciu utwierdzało ją to, że gdy patrzyła mu w oczy, widziała w nich głęboko, acz nie dość dobrze skrywaną, zgryzotę. Coś zżerało go od środka, ale mimo próśb nie chciał jej powiedzieć, o co chodzi. Ten fakt nie ważył jednak na jej uczuciu. Zawsze, gdy widziała go na korytarzu, twarz jej się rozjaśniała, oczy zaczynały się śmiać, po czym szybko się opanowywała i szła dalej. Nikt nie zauważał, że Severus tak na nią działa, a przynajmniej tak się jej wydawało…

 

***

W długo wyczekiwany przez Syriusza piątkowy wieczór, gdy ostatni dzień szlabanu się skończył, Black wracał wymęczony do dormitorium. Po głowie krążyło mu milion myśli. bzyczały jak rój pszczół i kąsały jego biedny, zmęczony mózg, domagając się uwagi.

    - Cholera - zaklął cicho. Wściekłość dosłownie go rozsadzała. Wyszedł zza rogu i minął obraz Belledorta Ósmego Łepskiego. Nagle usłyszał ciche skrzypnięcie. W takich chwilach cieszył się, że jest animagiem. Dzięki wielu przemianom w psa, wyostrzyły mu się węch i słuch*. Odwrócił się w stronę, z której dochodził ów dźwięk. Zza ozdobnej ramy wychyliła się ruda głowa.

Lily.

Zareagował błyskawicznie, prawie nie myśląc, co robi. Ruszył w jej stronę. W innych okolicznościach całkowicie zignorowałby fakt, że to ona, nie jest przecież jej niańką, ale wiedział, jak bardzo James gryzie się tą sprawą. Poza tym Black zauważył, jak twarz Evans rozpromienia się na widok Smarkerusa i coś mu w całej tej sprawie śmierdziało. Z tego, co wiedział, a wiedział o tym doskonale, bo przecież był przy całym zajściu, odkąd Snape nazwał Lily: „szlamą”, nienawidziła go z całego serca. Postanowił za wszelką cenę dowiedzieć się o co tym razem chodzi. Poza tym był mistrzem rozwiązywania tajemnic, nawet jeśli ten przydomek nadał sobie sam.

Złapał ją mocno za rękę. Spojrzała na niego zdziwiona, po czym w jednej chwili wściekła się nie na żarty.

    - Czy możecie dać mi wszyscy spokój? - wyszeptała groźnie. Gdyby nie późna pora zapewne krzyczałaby na całe gardło, ale nie uśmiechało jej się tracić nienagannej opinii idealnej pani prefekt.

    - Co ty tu robisz? - zapytał.

    - Nic ci do tego – prychnęła. - Puść mnie!

Jego mózg zaczął pracować szybciej. Nawykły do kombinowania i kręcenia, natychmiast podsunął mu zbawienną odpowiedź, która mogła sprawić, że Lily pójdzie za nim.

    - Dorcas cię szuka - wypalił.

Zrobiła zdziwioną minę. Udało mu się zbić ją z tropu.

    - Dorcas - powtórzyła.

    - Tak, właśnie ona.

    - Czego chce? - jej głos wrócił do poprzedniego tonu, ba, stał się jeszcze chłodniejszy.

    - Ona...

Myśl, myśl, myśl, Syriuszu! Czego mogła chcieć od Lily Meadowes? Czego, czego, czego…

    - Chce cię przeprosić - palnął, modląc się w duchu, żeby to ją przekonało.

    - Jesteś pewien? - spojrzała na niego podejrzliwie.

    - Absolutnie.

    - No, dobra – powiedziała, przeciągając ostatnią sylabę w geście lekkiego niedowierzania.

Łapa odetchnął w duchu. Kupiła to. Ruszyli w stronę Wieży Gryffindoru.

 

Po wymówieniu hasła i przejściu przez wyjątkowo zatłoczony pokój wspólny, stanęli wreszcie przed drzwiami do dormitorium chłopców. Syriusz miał nikłą nadzieję, że chłopaki i dziewczyny już tam są. Gdy wracał do Wieży Gryffindoru powiedział Jamesowi przez lusterko, żeby czekali na niego wszyscy razem.
Te lusterka, to fajny wynalazek. Można było widzieć osobę, która trzyma drugie. Rogacz i on używali ich dosyć często na lekcjach, na których nauczyciele ich rozsadzali.

Nacisnął klamkę i pchnął drzwi. Wszedł, ciągnąc za sobą Lily, i gdy tylko znalazła się w środku, odciął wyjście. Na łóżkach siedziało trzy czwarte huncwotów, Emily i Dorcas.

Świetnie, teraz się zacznie, pomyślał.

 

 

***

James uśmiechnął się sam do siebie, gdy tylko Evansówna przekroczyła próg ich sypialni. Miała nadętą, wściekłą minę i wyglądała, jakby zastanawiała się, na kogo najpierw się rzucić.

    - Cześć - zaczął nieśmiało.

Nawet na niego nie spojrzała. Zapadła niezręczna cisza, nikt nie wiedział, co powiedzieć, a raczej czego nie powiedzieć, żeby Ruda nie wybuchła. W końcu przemówiła sama zainteresowana:

    - No więc? - skierowała swój zimny wzrok na Meadowes.

    - No więc co? - zapytała Czarna.

    - Przepraszasz, czy nie?

    - Przepraszasz? Za co? - zdezorientowana Dorcas spojrzała na Syriusza.

Lily poczerwieniała na twarzy i odwróciła się gwałtownie w jego stronę. Wyglądała jak wściekła wiewiórka, atakująca złodzieja orzechów.

    - Ty - dźgnęła go palcem w pierś. - Okłamałeś mnie! - wrzasnęła.

    - Masz rację - odpowiedział, czym całkiem zbił ją z tropu. - Okłamałem cię, ale musimy dowiedzieć się, o co ci chodzi. Dziwnie się zachowujesz, masz jakieś cholerne huśtawki nastrojów i kąsasz wszystkich dookoła. Jamesa ignorujesz, a on nawet nie wie, co zrobił. Nie mówiąc już o twojej najlepszej przyjaciółce, z którą pokłóciłaś się o jakąś drobnostkę, której kiedy indziej nawet byś nie zauważyła. Nie wyjdziesz stąd, dopóki nie powiesz, o co ci chodzi! Zachowujesz się jak rozkapryszone dziecko! Co się, do jasnej cholery, dzieje?! - ostatnie zdanie wykrzyczał tak głośno, że na pewno słyszano go w pokoju wspólnym na dole.

Pozostali patrzyli na niego w osłupieniu. Wzruszył ramionami. Miał dość widoku strutej miny Rogacza i smutku na twarzy Dor. Dla przyjaciół był nawet w stanie nakrzyczeć na prefekt naczelną Gryffindoru.

Przyjrzał jej się uważnie. Sprawiała wrażenie lekko spiętej.

Jest zestresowana, pomyślał, i coś ukrywa.

 

***

Przez chwilę stała na wprost niego, ale po krótkim namyśle usiadła na łóżku. Wyprostowała się i przybrała nieustępliwy, hardy wyraz twarzy. Chciała, żeby wiedział, że niczego się od niej nie dowie. Związek jej i Severusa był tajemnicą. Nie była do końca pewna, dlaczego. Sev tak chciał, a jej to nie przeszkadzało. Czuła się jak królewna, umawiająca się z niewłaściwym mężczyzną, która musiała utrzymywać swoje uczucia w sekrecie. Aura tajemnicy dodawała ich spotkaniom nieco smaczku i pikanterii. Atmosfera ogrzewała się za każdym razem, gdy przypominało im się, że nikt nie może się dowiedzieć.

Dlatego nikomu nie powie. Ani Syriuszowi, ani nikomu innemu, kto znajduje się w tym pokoju, czy gdziekolwiek indziej.

 

***

Uśmiechnął się lekko, gdy doszedł do wniosku, że ją rozgryzł. Na to twierdzenie składało się kilka czynników:

Po pierwsze: denerwowała się. Jej palce co rusz bezwiednie drgały, chcąc szarpać róg swetra, ale Lily zawsze w porę je powstrzymywała. Najwyraźniej chciała sprawiać wrażenie osoby opanowanej i spokojnej, która nie ma nic do ukrycia. Niestety, miała pecha, bo stał przed nią wielki znawca książek o Sherlocku Holmesie. To był taki manifest w stronę ojca. Na początku kierowała nim chęć pokazania, że Black Senior nie ma racji, potem lektura wciągnęła go i nie chciała puścić. W związku z tym miał w małym palcu wszystkie spektakularne rozwiązane przez książkowego bohatera sprawy i wykorzystywał niektóre jego metody w praktyce. Starał się patrzeć trzeźwo na sprawę i zwracać uwagę na szczegóły. W siedzącej przed nim postaci było ich mnóstwo, i wszystkie wskazywały na jedno.

Po drugie: głęboko w oczach miała ukryte rozwiązanie, które powoli, zupełnie bez jej wiedzy, wypływało na powierzchnię. Lily Evans była zakochana. Mimo wściekłej, zaciętej miny, jej zielone tęczówki nadal ledwo zauważalnie błyszczały w ten charakterystyczny dla zadurzonej osoby sposób.

Po trzecie: wiedział, jak patrzy na Smarka.

Łącząc wszystkie elementy układanki można było dojść do tylko jednego wniosku.

    - Lily, nie musisz udawać. Spotykasz się ze Smarkerusem? 

Zrobiła zdziwioną minę, ale nie dał się zwieść. Tym razem nie zdołała powstrzymać palców, które natychmiast pomknęły w stronę swetra.

***

Blefuje.

Była o tym przekonana, bo skąd niby miałby się dowiedzieć? Byli tacy ostrożni! Spotykali się tylko wtedy, gdy nikogo nie było na korytarzu (tylko raz zdarzyło się inaczej) i nie zwracali na siebie uwagi na szkolnych korytarzach!

Na pewno blefuje.

Jednak część jej umysłu, ta, która zawsze kierowała się logiką i racjonalnymi wyjaśnieniami, mówiła jej, że jakoś musiał dojść do takiego wniosku. Przetrząsnęła swój mózg w poszukiwaniu pożądanych informacji, ale nic nie znalazła. Więc skąd?

Syriusz najwyraźniej oczekiwał odpowiedzi, ale ona nie mogła się przyznać!

    - Słucham? - zapytała, chcąc zyskać na czasie, obawiała się jednak, że wypadło to dosyć sztucznie.

Powtórzył pytanie, a ona nadal nie wiedziała jak wybrnąć z sytuacji. Dopiero po stanowczo zbyt długiej chwili ją olśniło.

    - Skąd ci to przyszło do głowy? - starała się mówić spokojnie.

 

***

Uśmiechnął się. Pomimo tego, że okoliczności nie należały do najprzyjemniejszych, podobała mu się aura tajemnicy i jego udział w całej sprawie. Czuł się prawie jak Sherlock.

    - Naprawdę chcesz wiedzieć, jak wiele rzeczy cię zdradziło? - brakowało mu tylko lupy i przybocznego doktora Watsona. Był naprawdę zadowolony, że to jemu przypadło w udziale rozwikłanie tej zagadki.

Posłał nieme podziękowanie w stronę tego kogoś, kto niewątpliwie musiał być na górze i spoglądał teraz na rozgrywającą się scenę. Choć czarodzieje nie wierzyli w Boga, to Syriusz był przekonany, że ktoś jednak kieruje tym światem.

Lily uniosła do góry jedną brew.

    - Zamieniam się w słuch - powiedziała z przekąsem i założyła ręce na piersi.

Wymienił wszystkie dowody, po czym dodał:

    - Dodatkowo, kiedy weszłaś, miałaś nabrzmiałe usta, niewątpliwie efekt długotrwałych, namiętnych pocałunków. Uwierz mi, wiem, co mówię - już miał skończyć, gdy uświadomił sobie jeszcze jedną rzecz. - Nie zaprzeczyłaś - oznajmił.

    - Nie zaprzeczyłam czemu?

Po raz pierwszy odezwał się ktoś inny, niż Syriusz i Lily.

    - O rany, Syriusz, masz rację! - wykrzyknęła nagle Emily. - Nie zaprzeczyła! Genialne!

Wstała z łóżka i podeszła do niego.

    - Gratulacje, Sherlocku - powiedziała żartobliwie, a Black zaśmiał się i skłonił jej nisko.

    - To była dla mnie prawdziwa przyjemność, panno Titch. - Polubił ją i to bardzo szybko. Była małą, szczupłą, ciemną blondynką, która swoje metr pięćdziesiąt siedem nadrabiała poczuciem humoru, inteligencją i lojalnością. Aż dziw, że przez siedem lat nie zaprzyjaźnili się.

    - Czy możecie mi powiedzieć, czemu nie zaprzeczyłam? - krzyknęła Lily, której najwyraźniej nie bawiło całe to przedstawienie.

    - Nie zaprzeczyłaś, gdy zapytałem, czy naprawdę chcesz wiedzieć, jak wiele rzeczy cię zdradziło. Nie jest to równoznaczne z przyznaniem się, ale ma takie zabarwienie.

 

***

Teraz naprawdę się zdenerwowała. Nie było sensu dłużej tego ukrywać. Wstała i skierowała się do drzwi.

    - Nadal nie odpowiedziałaś na pytanie - powiedział Syriusz.

Zasztyletowała go, poćwiartowała, spaliła żywcem i rzuciła na pożarcie rekinom. A to wszystko zawarła w jednym spojrzeniu.

    - Spotykam się z Severusem. Nic wam do tego - oznajmiła i otworzyła drzwi.

    - Ale przecież ty go niena… - krzyknął James, ale Lily Evans już wyszła.

 

***

Gdy Dorcas i Emily także opuściły ich pokój, James spojrzał pytająco na Syriusza.

Nawet nie musiał nic mówić, jego przyjaciel od razu wiedział, co chłopak miał na myśli. Rozumieli się bez słów. Byli jak bracia.

    - To taki manifest, ale wciąga - odpowiedział Black, wyciągając spod poduszki tom „Sherlocka Holmesa”.

Rogacz skinął głową, na znak, że rozumie. Doskonale znał rodzinne relacje Łapy.

Remus i Peter wyszli zaraz po nich. Pettigrew znowu zgłodniał.

    - Ej, stary, nie przejmuj się tak - rzucił Syriusz.

    - Jak mam się nie przejmować?! Ona spotyka się ze Smarkiem. Ze Smarkiem!

    - Tak, wiem, że to dziwne, ale…

    - Dziwne? To nienaturalne… To… to jest obrzydliwe - skrzywił się.

Drzwi do pokoju otworzyły się i do środka weszła reszta huncwotów. Peter jadł pączka, trzymając kolejnego w drugiej ręce.

    - Jak ty możesz tyle jeść? - rzucił kąśliwą uwagę Syriusz. - Jeśli tak dalej pójdzie, trzeba cię będzie toczyć. - Pettigrew pokazał mu język i ostentacyjnie ugryzł drugie ciastko.

    - Nie rozumiem, czemu jesteś taki szczęśliwy? - zapytał James. - Jeszcze to do ciebie nie dotarło? Smark. Przybliżyć ci jego postać? Ślizgon, tłuste włosy, wieczny grymas twarzy, jakby coś obok niego strasznie śmierdziało…

    - Wiem, jak on wygląda i rozumiem powagę sytuacji. Doskonale sobie zdaję sprawę z tego, że z własnej woli by się z nim nie spotykała - powiedział Black, wypowiadając na głos myśl, która uporczywie kręciła się Potterowi po głowie. - Ale jedno mnie pociesza… - zrobił efektowną pauzę - … że jutro z samego rana się z nim rozprawimy.

Remus skrzywił się. Czuł, że będzie musiał ich powstrzymywać. 

 

*Skutek regularnych przemian, wymyślony na potrzeby bloga.